Moje wakacje w Tatrach 22-29 sierpnia 2004

Strona domowa Janusza Wilanda

Wszystkie zamieszczone tutaj zdjęcia są mojego autorstwa.

22-29 sierpnia 2004

moje drugie wakacje w Tatrach w 2004 roku.

Aparat Canon Power Shot A80 + statyw + filtr polaryzacyjny kołowy.

22 sierpnia 2004 r - niedziela - dzień zerowy

Dziś mamy dzień zerowy. Ile to już razy odliczałem w ten
sposób dni podczas urlopu. Dawno, dawno temu, kiedy wyjeżdżałem
z Zakopanego zawsze ogarniał mnie smutek i powracało pytanie
czy tu kiedyś wrócę. Ja jeżdżę w Tatry od drugiego roku życia
i rok w rok zawsze jest tak samo. Ale w tym roku było inaczej.
W lipcu jak wyjeżdżałem z Tatr to wiedziałem, że będę tu jeszcze raz
w sierpniu. No i jestem. Przyjechaliśmy tu we trójkę
z synami Michałem i Pawłem. Ekspresem "Tatry" dotarliśmy planowo
tuż po 14-tej a góry powitały nas deszczem i chłodem.
Po tych wielkich upałach do 32 stopni dwa dni temu obecnie jest
nawet zimno. Poszliśmy na obiad do knajpy "U Babuni" pod Nosalem.
Jedzenie dobre z ciekawą swojską oprawą góralską. Rzeczywiście
smakowało jak w domu. Potem poszliśmy pod skocznię narciarską
a stamtąd do wylotu Doliny Białego Potoku, gdzie tradycyjnie
coś zjadłem z owoców leśnych. Tym razem był koktajl malinowy
i maliny na surowo. Potem poszliśmy na Krupówki gdzie przelewały się
tłumy ludzi. Ja byłem tu miesiąc temu, a synowie ... w zeszłym
tygodniu, bo podczas kolonii mieli jednodniową wycieczkę
do Zakopanego. Deszcz zaczął znowu padać i wróciliśmy do domu
jak zwykle na Antałówce. Tym razem zamieszkaliśmy w willi "Misiek".

U wylotu Doliny Białego Potoku

Maliny i koktajl malinowy

23 sierpnia 2004 - poniedziałek - dzień pierwszy

Dziś wstałem wcześnie, ale najpierw wspólne śniadanie, szykowanie
jedzenia na wycieczkę i ... godz. 10-tej byliśmy w Kuźnicach.
Paweł poszedł pożyczyć rower górski, a ja z Michałem poszliśmy
w kierunku Kalatówek. Odwiedziliśmy celkę Brata Alberta. Kiedy
skręcaliśmy na Drogę nad Reglami były tam kolejne ostrzeżenia
przed spotkaniem niedźwiedzia w Tatrach. Czarnym szlakiem poszliśmy
w kierunku Sarniej Skałki. Było dość duże zachmurzenie, ale sporo
było też błękitnego nieba i słonecznych widoków. Na szlaku było
dużo ludzi, ale nie takie procesje, jakie idą na Giewont.
Na Sarniej Skałce zjedliśmy po bułce, zrobiliśmy kolejne fotki
i zeszliśmy do schroniska na Hali Strążyskiej. Tam przeżyłem
spory zawód. Cepry wyjadły mi pyszny piernik gaździny Ceśki,
którego zawsze tam zjadam. Ale zadowoliłem się swojską kanapką
ze smalcem. Michałowi też smakowała. Obfotografowaliśmy krzyż
na Giewoncie i zeszliśmy do wylotu Doliny Strążyskiej, gdzie
czekał na nas już Paweł. Poszliśmy (Paweł jechał na rowerze)
"Drogą pod Reglami" gdzie u wylotu Doliny Białego Potoku
znowu wypiłem koktajl malinowy. Był pyszny jak zawsze.
Potem pod skocznią narciarską zjedliśmy nasz obiadek i późne
popołudnie spędziliśmy na szczycie Antałówki wymieniając SMSy
z przyjaciółmi. Było pięknie i słonecznie, ale jak Słońce było
już nisko, to zrobiło się chłodno i poszliśmy do domu.

Celka Brata Alberta

Niedźwiedzie grasują.

Z drogi na Kalatówki wchodzimy na czarny szlak nad reglami.

Polana Kalatówki z gory.

Trzmiel.

Dziewięćsił zaczyna kwitnąć.

W drodze na Sarnią Skałę.

Na Sarniej Skale.

Widok z Sarniej Skały na Zakopane.

Na Sarniej Skale

W Dolinie Strążyskiej.

Widok z Kozińca na Antałówkę.

Pająk.

Na szczycie Antałówki.

24 sierpnia 2004 - wtorek - dzień drugi

Dziś rano góry powitały nas wyjątkowo piękną pogodą, bo i dzień
był wyjątkowy. Było słonecznie, cieplutko i wiał rześki wiaterek.
Po śniadaniu poszliśmy do Kuźnic i stamtąd zaczęliśmy
wchodzić Doliną Jaworzynki do schroniska na Hali Gąsiennicowej.
Na tej hali wreszcie moje małe marzenie
spełniło się i zakwitła roślina zwana Kiprzycą. Ma piękne liliowe
kwiaty. Wykonaliśmy tam z Michałem wiele zdjęć. W schronisku
Murowaniec zjedliśmy drugie śniadanie i poszliśmy nad Czarny Staw
Gąsiennicowy. Tam Paweł postanowił nie iść dalej i czekał na nas.
Ja z Michałem poszliśmy nad Zmarzły Staw. Pogoda cudowna cały
czas i kiedy okrążaliśmy Czarny Staw jego woda mieniła się
pięknymi odmianami niebiesko-zielonkawo-granatowymi odcieniami.
Góry pięknie były widoczne dookoła. Dużo ludzi było na szlakach,
ale są wakacje i w taką pogodę to normalne. Nad Zmarzłym Stawem
znikły już płaty śniegu, po których chodziłem w lipcu br.
Tam przy wodzie posiedzieliśmy chwilę i znowu robiliśmy zdjęcia.
Nasze średnie tempo marszu było bardzo małe, bo co chwilkę
zatrzymywaliśmy się, aby wykonać kilka zdjęć, gdyż w każdym miejscu
było pięknie. Stąd tak dużo zdjęć zamieszczam z tego dnia.
Wracając spotkaliśmy się z Pawłem w Murowańcu i poszliśmy do Kuźnic
przez Skupniów Upłaz. Wtedy raptownie zmieniła się pogoda. Zerwał się
bardzo silny wiatr. Pojawiły się chmury rozciągnięte wzdłuż gór
tak jak to bywa podczas halnego. Wiało bardzo silnie, a koło
północy zaczął padać deszcz. Wycieczka była piękna.

W Dolinie Jaworzynki.

Michał.

Giewont z Doliny Jaworzynki.

Dolina Jaworzynki widoczna z góry.

Giewont z Doliny Jaworzynki.

Paweł i Michał.

W drodze na Halę Gąsiennicową.

Kwitnie Kiprzyca

Hala Gąsiennicowa.

Hala Gąsiennicowa i Murowaniec.

Czarny Staw Gąsiennicowy.

Żółta Turnia.

Czarny Staw Gąsiennicowy.

Tojad mocny nad Czarnym Stawem Gąsiennicowym.

Czarny Staw Gąsiennicowy.

Początek drogi na Granaty.

Michał w drodze nad Zmarzły Staw.

Zmarzły Staw.

Michał nad Zmarzłym Stawem.

Michał nad Czarnym Stawem Gąsiennicowym.

Czarny Staw Gąsiennicowy.

Orla Perć i Kościelec.

Hala Gąsiennicowa.

Hala Gąsiennicowa. Kościelec i Świnica.

Hala Gąsiennicowa.

Chmury ukształtowane przez wiatr.

Wracamy z Hali Gąsiennicowej.

W dole Nosal.

Tablica przy karczmie "Pod Nosalem".

25 sierpnia 2004 - środa - dzień trzeci

W środę mieliśmy dzień odpoczynkowy. Zwiedzaliśmy okoliczne drewniane
budowle w stylu zakopiańskim "Witkiewiczówkę" i "Dom pod Jedlami",
a potem poszliśmy na skocznię narciarską wykonać zdjęcie w tym samym
miejscu z widokiem na teren wokół skoczni. Pomiędzy zdjęciami upłynęło
ponad 20 lat i widać olbrzymie różnice w zabudowie skoczni. Wracaliśmy
tradycyjnie przez wierzchołek Antałówki.

Witkiewiczówka.

Widok z Kozińca.

Willa pod Jedlami.

Na skoczni Wielka Krokiew.

Widok ze skoczni w kierunku Antałówki.

Widok z Antałówki.

26 sierpnia 2004 - czwartek - dzień czwarty

Niestety połowa tego pobytu w Tatrach już minęła. Pech chciał,
że ból nogi nie pozwolił mi dzisiaj na żadną dłuższą wycieczkę,
ale jak się okazało po godz. 17 może i dobrze się stało, bo wtedy
zaczął już równo padać deszcz. Ale zanim to się stało udaliśmy się
do Doliny Kościeliskiej busem i wkrótce rozpoczęliśmy marsz na Przysłop
Miętusi. To taka moja odpoczynkowa wycieczka. Po drodze niespodziewanie
spotkałem kolegę z wojska Wojtka Markowskiego z rodziną. To on mnie
jakimś cudem poznał, ja dopiero jego poznałem po chwili. Byliśmy
razem w Szkole Podoficerów Rezerwy w Inowrocławiu
przez 4 miesiące w 1981 r. I przez te 23 lata nie widzieliśmy aż do
tej pory. Umówiliśmy się na pogaduchy już w Warszawie. Potem poszliśmy
na Przysłop Miętusi, gdzie wykonałem kolejne zdjęcie w tym samym
miejscu co wiele lat temu. Na tym zdjęciu sprzed ok. 30 lat widać
jeszcze schronisko w Dolinie Miętusiej, w której bardzo lubiłem
pić herbatę z pięknym widokiem na Czerwone Wierchy.
Kiedy doszliśmy do Wielkiej Polany Małej Łąki znowu widziałem
liliowe kwiatki (Kiprzyca) a potem miałem okazję sfotografować
małego liska, który przyszedł żebrać o jedzenie. Na szczęście
piana z pyska mu nie kapała. Potem poszliśmy do Gronik skąd
po 3 minutach czekania wróciliśmy busem do Zakopanego,
gdzie odwiedziłem w pracy Dariusza Bobaka, miłośnika astronomii
poznanego 10 dni temu na zlocie astronomicznym Kudłacze 2004.
Po południu zaczął padać deszcz i już nie wychodziliśmy z domu.

Dolina Kościeliska u wylotu.

Tojad mocny

Wojciech Markowski z rodziną.

Pierwsze moje spotkanie z Wojtkiem po 22 latach.

Michał na Polanie Miętusiej.

Dolina Miętusia.

Paweł na Przysłopie Miętusim.

Wielka Polana w Dolinie Malej Łąki.

Lisek.

W pracowni projektowej "Akwardat" z Dariuszem Bobakiem.

27 sierpnia 2004 - piątek - dzień piąty

Rano pogoda nieszczególna. Pełne zachmurzenie, było chłodno
i co jakiś czas padał deszcz. Aby nie siedzieć cały czas w domu
postanowiliśmy pojechać na Kasprowy Wierch, a tam pójść na Beskid,
aby zaliczyć podczas tego pobytu jakiś dwutysięcznik.
Bilety na 12:40 dostaliśmy bez problemu i wjechaliśmy na Kasprowy
w gęstej mgle. Tam na górze było bardzo zimno 3 stopnie i wiał
bardzo silny wiatr. Ale mimo to weszliśmy na Beskid (2012 m npm).
Czas szybko tam zleciał i zjechaliśmy z powrotem na dół.

Na stacji Myślenickie Turnie.

Na szczycie Beskidu 2012 m npm.

Słupek graniczny.

Mgła przy wyciągu krzesełkowym.

28 sierpnia 2004 - sobota - dzień szósty

Ponieważ był to nasz ostatni cały dzień w Tatrach postanowiliśmy
pójść gdzieś dalej i wyżej bez względu na pogodę. Paweł nie chciał iść
i spędził dzień w Zakopanem. Kiedy jedliśmy śniadanie na górnych
partiach Tatr widziałem pierwszy śnieg tegoroczny. O 7:40 wyszliśmy z domu
w kierunku dworca autobusowego. O dziwo pogoda zrobiła się fantastyczna.
Piękny błękit nieba zapowiadał chociaż na początku ładne widoki.
Na niebie pojawiały się "zawijasy", które zapowiadały w późniejszych
godzinach zachmurzenie, a może i deszcz. Na szczęście w Zakopanem
teraz transport turystów w góry jest znakomicie rozwiązany
i nie czekając dłużej niż 5 minut jechaliśmy już w kierunku polany
Palenicy. Noga niestety dalej mnie bolała, ale dało się iść.
Kiedy doszliśmy do Wodogrzmotów Mickiewicza skręciliśmy w Dolinę Roztoki.
Mieliśmy zamiar pójść na Zawrat, ale póki co szliśmy w kierunku
Doliny Pięciu Stawów Polskich. Po drodze minęliśmy największy wodospad
w Tatrach Wielką Siklawę. Przy cięgle pięknej pogodzie zrobiliśmy
jej kilkanaście zdjęć. Potem po 15 minutach doszliśmy do Wielkiego Stawu.
Postanowiliśmy coś zjeść w schronisku i po tym posiłku ruszyliśmy
w kierunku Zawratu. Jednak noga wtedy bardzo mnie bolała i założyłem
sobie bandaż elastyczny. I o dziwo po jakimś czasie noga rozchodziła
się trochę i z nogą było lepiej. W końcu zdecydowaliśmy się pójść
na najwyżej leżący w Tatrach szczyt w Polsce mający całą podstawę
u nas w kraju - Kozi Wierch 2291 m npm. Po prawie dwugodzinnym
stromym podchodzeniu weszliśmy na szczyt, ale niestety wtedy chmury
zasłaniały już najwyższe góry słowackie, a w kierunku północnym
niestety nic nie było widać - mleko. Chmury miały swoją granicę
na grani Orlej Perci, na której właśnie byliśmy. O 14:45 rozpoczęliśmy
schodzenie z powrotem do Doliny Pięciu Stawów Polskich. W kilku miejscach
trzeba było pomagać sobie rękami, ale w sumie było to tylko schodzenie
po skalnych płytach. W schronisku napiliśmy się i zeszliśmy Doliną Roztoki
do polany Palenicy. Szosą od Wodogrzmotów Mickiewicza wracała masa ludzi
z Morskiego Oka, ale po dojściu do Palenicy wsiedliśmy od razu do busa
i szczęśliwi dojechaliśmy do domu, kiedy robiło się już ciemno.